Ona iyi gelmediğimi biliyordum. Ve bildiğim tek şey buydu sanki.
İçimi kemiren, beni yalnızlaştıran, kendimden soğutan şey buydu. Ona iyi gelmemek canımı acıtıyordu.
Aslında pekte emin değildim; ona iyi gelmemek mi, yoksa benden başkalarının iyi geldiğini bilmek mi acıtıyordu canımı. Ama canım acıyordu işte.
Sıkı sıkı tutunduğum, bana iyi gelen ne varsa elimden kayıp gidiyordu sanki. Verdiği his buydu.
“Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!
Düşüncemizin katlanması mı güzel,
zalim kaderin yumruklarına, oklarına
Yoksa diretip bela denizlerine karşı
Dur, yeter! Demesi mi?
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun”
Bu dizeleri ben yazmış olsaydım, uyumakla ölmeyi aynı zanneden bir ahmak derlerdi bana… Ama Shakespeare, büyük insan…
Olmak; ölüme meydan okumak, yangın yerinde inadına yaşamak, kanat çırpmak gökyüzüne, bir vapurda martılara simit atmak, martı kanadına benzeyen kaşlarının altındaki bir çift gözde kendimi görmek, şu aymaz soğuklarda yürek sıcaklığı…
Olmamak, yine bir Shakespeare dizesi;
“Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni, Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez”
Olmak ya da olmamak; işte bütün mesele bu…
ÖNCEKİ YAZI:
Olmak ya da Olmamak!
Psikolojik Deli Erdi Yazıyor...
İlk yorum yazan siz olun