Sokak Kedisi

Saçağın altında durmuş etrafı izliyordu sokak kedisi… Kaldırımda oluşmuş çukurlukta biriken yağmur suyunu yalanıp, ara sıra da patileriyle ağzını siliyordu…

Bir süre onu izledim yağmurun altında… İzlerken, kedileri sevip sevmediğimi düşündüm. Sokak kedilerini sevdiğime karar verdim ıslanırken… Cins kedileri, şımarık insanlara benzettim. Hayata bir sıfır önde başlamış, şımarık insanlar… Oysa sokak kedileri, tıpkı benim gibi, eksik yaşamış hep hayatı… Hayattan alacaklı… Yağmurda ıslanıyorlar, üşüyorlar, aç kalıyorlar falan… Oysa cins kediler öyle mi?

Gözüm elimdeki poşete takıldı… İçinde ayıklanmış, parası ödenmiş yarım kilo hamsinin olduğu poşete…

Usulca sokak kedisine yaklaştım… Önce tepeden tırnağa süzdü beni ıslak sokak kedisi… Sonra, o da beni kendisine benzetmiş olacak ki, sırılsıklam olmuş paçalarıma sürtündü biraz… (Belki de balığın kokusunu aldı, kur yaptı bana…)

Bense, sırılsıklam olmuşluğuma bakmadan Halikarnas Balıkçısı edasıyla poşetimi sokak kedisinin önüne açıverdim. Sonra aynı edayla “Bu yaşamak değil be, uzun ölüm” dedim.

“Sen ölüm nedir bilir misin?” Dedi sokak kedisi…

“Olmamak” dedim sadece…

“Hayır” dedi sokak kedisi, “Varken yok olmak”

“Ne acı bir tespit” dedim içimden; “Varken yok olmak”

Sokak kedisi, beni duymuşçasına “Acı olan, nefes alan ölüleri görmek” dedi.

Devam etti; “Ben bu köşe başında nefes alan ölüleri izlerim hep. Benimde bir evim vardı. Beni sevdiğini düşündüğüm bir sahibim vardı. Birlikte mutluyduk aslında. Ama beni bu köşe başına bıraktı gitti. Onu bekliyorum ben. Beklerken de nefes alan ölüleri izliyorum işte”

“İyi de nerden biliyorsun ki gelip seni alacağını?” dedi.

“Bilmiyorum ki; belki gelir diye bekliyorum işte… Belki de gelmez. Hani senin o sevmediğin cins kediler var ya, belki de onlardan birini alır hayatına. Ama ben bekliyorum, nefes alan ölüleri izlerken, nefes alan ölü gibi bekliyorum”

Sustum… Ve sokak kedisi ile birlikte, nefes alan ölüleri izledim… Ve bende nefes alıyordum, arsızca yağan yağmurun altında…


ÖNCEKİ YAZISI